مردی که همهٔ تاریخ را تسلیم خود کرد/ بیان شیرین امیرالمومنین در وصف پیامبر اعظم (ص)

پیامبر را باید در آینه علی (ع) دید و این نوع نگاه، معنای واقعی ولایت‌پذیری است

رسول الله (ص)فرموده بود من شهر علم هستم و علی(ع) باب آن است. با توجه به این فرمایش نورانی، مداقه در توصیفات امیرالمومنین علی (ع) راجع‌به رسول مهربانی‌ها، وجاهتی ناتمام پیدا خواهد کرد. مولانا امیرالمومنین علی (ع) درباره مقتدایشان که همانا پیامبر عظیم الشأن اسلام بوده، جملاتی نورانی و فصیح دارند که کتاب ارزشمند نهج‌البلاغه در بردارنده بخش قابل توجهی از آن‌هاست. در ادامه گزیده‌هایی از این کلمات نورانی را می‌خوانید.

دنیا را خوار مى‏‌شمرد و این بی‌ارزشی و خواری را به دیگران نیز شناساند. و مى‏‌دانست که خداوند براى احترام به ارزش او، دنیا را از وی دور ساخته است. از جان و دل به دنیا پشت کرد و یاد آن را در دلش می‌راند. دوست مى‏‌داشت که زینت‏‌هاى دنیا از چشم او دور نگهداشته شود تا از آن لباس فاخرى تهیّه نسازد یا اقامت در آن را آرزو نکند. (نهج‌البلاغه ؛ خطبه ۱۰۹)

طبیب بود؛ اما نه آنچنان‌که منتظر باشد تا بیمار به سراغش آید. بلکه براى درمان بیماران همواره در حرکت بود؛ مَرهَم‏‌هاى شفابخشِ او آماده، و ابزار داغ کردنِ زخم‌‏ها را گداخته، براى شفاى قلب‏‌هاى کور و گوش‌‏هاى ناشنوا و زبان‌‏هاى لال، آماده بود و با داروى خود در پى یافتن بیمارانِ فراموش‌شده و سرگردان است. (نهج‌البلاغه ؛ خطبه ۱۰۸)

از دنیا چندان نخورد که دهان را پر کند و به دنیا با گوشه چشم نگریست. دو پهلویش از تمام مردم فرو رفته‌‏تر و شکمش از همه خالى‏‌تر بود. دنیا را بر او عرضه کردند اما نپذیرفت. (نهج‌البلاغه ؛ خطبه ۱۶۰)

بر روى زمین مى‌‏نشست و غذا مى‏‌خورد. چونان برده‌ها ساده مى‏‌نشست. با دستانش کفش خود را وصله مى‌‏زد و جامه‌ی خود را با دست خود مى‏‌دوخت. بر الاغِ برهنه مى‌‏نشست و دیگران را پشت سر خویش سوار مى‌‏کرد. پرده‌‏اى بر در خانۀ او آویخته بود منقّش به نقش و تصویرهای زیبا؛ به یکى از همسرانش فرمود این پرده را از برابر چشمان من دور کن که هرگاه نگاهم به آن مى‏‌افتد به یاد دنیا و زینت‏‌هاى آن مى‌‏افتم. کاخ‌‏هاى مجلّل نساخت (سنگى بر سنگى نگذاشت) تا جهان را ترک گفت و دعوت پروردگارش را پذیرفت.

وه! که چه بزرگ است منّتى که خدا با بعثت پیامبر (ص) بر ما نهاده است. (همان)