هنگامىکه
رسول خدا (ص) رحلتکرد، کوچک و بزرگ، زن و مرد از فراق او متأثّر شدند و
سراسر مدینه یکپارچه به عزا و گریه و ناله، مبدّل شد، سیل اشک از چشمهاى
مردم روان بود، و از هر گوشهى مدینه صداى گریه و فغان و شیون شنیده مىشد،
مردم همانند حاجیان که احرام حجّ مىبندند و فریاد مناجات و ناله سر
مىدهند، ضجّه مىکردند، هیچ مرد و زنى نبود مگر اینکه گریه مىکرد و ناله
مىنمود، این مصیبت جانکاه، بخصوص براى خاندان پیامبر (ص) و بویژه
امیرمؤمنان على (ع)، پسرعمو و برادر آن حضرت، بسیار جانسوز بود، از فراق
پیامبر (ص) آنچنان اندوه بر امیرمؤمنان (ع) وارد گردید که اگر بر کوهها
نازل مىشد، طاقت تحمل آن را نداشتند، و بعضى از خاندان آن حضرت بقدرى در
تنگناى شدید اندوه قرارگرفتند که نمىتوانستند خود را نگهدارند، جزع و
بىتابى، صبر و عقل آنها را ربودهبود و قدرت تکلّم و شنوائى را از آنها
سلب کردهبود.
ادامه مطلب ...