امام علی (ع) در بخشی از خطبه 196 کتاب شریف نهج البلاغه در مورد دل نبستن
به دنیا می فرماید: خداوند هنگامی پیامبر اسلام (ص) را مبعوث کرد که نه
نشانه ای از دین الهی برپا و نه چراغ هدایتی روشن و نه راه حقی آشکار
بود.ای بندگان خدا شما را به ترس الهی سفارش می کنم و از دنیا پرستی می
ترسانم.زیرا خانه دنیا ناپایدار و جایگاه سختی و مشکلات است.
سپس
امام در ادامه می فرماید: ساکنان دنیا در حال کوچ کردن و اقامت گزیدگانش
به جدایی محکوم اند.مردم را چونان کشتی طوفان زده در دل دریاها می لرزاند
برخی از آنان در دل آب مرده و برخی دیگر روی امواج،جان سالم به دربرده اند
و بادها با وزیدن،آنها را به این سو و آن سو می کشاند و هرجا که خواهد می
برد.پس آن را که در آب می میرد نمی توان گرفت و آن که رها شده نیز سوی مرگ
می رود.
همچنین
امام در انتهای این بخش همچون پدری دلسوز، توصیه هایی به امت اسلامی دارد و
می فرماید:ای بندگان خدا هم اکنون عمل کنید که زبان ها آزاد و بدن ها سالم
و اعضا و جوارح آماده اند و راه بازگشت فراهم و فرصت زیاد است.پیش از آنکه
وقت از دست برود و مرگ فرا رسد پس فرا رسیدن مرگ را حتمی بشمارید و در
انتظار آمدنش باشید.