معنا و احکام فدیه

فدیه به معنای اطعام مسکین است و در برابر هر روز نگرفتن روزه (برای کسی که عذر موجه دارد) یک مد طعام واجب می‌شود.

فدیه بر سه قسم است:

* فدیه‌ای که موجب اسقاط قضا می‌شود.

* فدیه‌ای که موجب اسقاط قضا نمی‌شود.

*فدیه تأخیر قضا.

قسم اول فدیه، شامل دو دسته است :

*بیمار مزمن.

*سالمند ناتوان که در برابر هر روز فدیه می‌دهد و روزه‌اش قضا ندارد.

قسم دوم که علاوه بر قضا، فدیه نیز لازم است؛ شامل سه نفر است:

*زن باردار که به خاطر ترس از جنین روزه نگرفته است.

*زن شیرده که به خاطر ترس از فرزند شیرخوار روزه نگرفته است.

* نجات‌دهنده‌ای که غریقی را نجات داده و موجب شکسته شدن روزه‌اش شده است. در هر سه مورد علاوه بر قضای روزه، فدیه نیز لازم می‌گردد.

فدیه تأخیر مخصوص کسانی است که در قضای روزه سستی کرده‌اند و سال یا سال‌‌هایی از آن گذشته است. به تعداد سال‌ها برای هر روز یک فدیه لازم می‌گردد. مثلاً اگر پنج روز قضا دارد و یک سال بر آن گذشته است، پنج مد فدیه لازم است و اگر دو سال گذشته است، برای پنج روز، ده فدیه لازم است.

تذکر : فدیه لازم، حتماً باید قوت غالب «گندم یا برنج» باشد و به هیچ وجه قیمت جایز نیست.

 

خداوند می‌فرماید : … وَعَلَى الَّذِینَ یُطِیقُونَهُ فِدْیَهٌ طَعَامُ مِسْکِینٍ … (بقره ۱۸۴)

«و بر کسانی که توانایی روزه گرفتن ندارند، غذا دادن هر مسکین لازم است»

و طعام شامل قوت و غذای مردم است.