علل سقوط یک جامعه از دیدگاه امام علی (ع)

امام علی (ع) در نامه 78 کتاب شریف نهج البلاغه خطاب به ابوموسی اشعری می‌فرماید: هر آینه بسیارى از مردم تغییر کردند، و از سعادت و رستگارى بى‏ بهره ماندند. به دنیا گرویدند و سخن از روى هوا گفتند و من از این کار در شگفت شده‌ام.

امام متقیان در ادامه می‌فرماید: در آنجا گروهى مردم خودپسند گرد آمدند و من اکنون زخمى را معالجه خواهم کرد که می‌ترسم به صورت خون لخته در آید. و بدان  که هیچکس آرزومندتر از من به گرد آمدن امت محمد (ص) و الفت و مهربانى آنها با یکدیگر نیست. من در این کار خواستار پاداش نیکو و بازگشت به جایگاه نیکو هستم.

امام عدالت گستر شیعیان در ادامه این نامه می‌فرماید: بزودى بر آنچه بر خود مقرر داشته‌ام، وفا خواهم کرد. هر چند که تو آن شایستگى را که به هنگام جدا شدن داشتى، از دست داده باشى.

امام علی (ع) در وصف انسان‌های کوچک می‌فرماید: بدبخت آنکه از سود عقل و تجربه‌ای که او را داده اند، بى بهره ماند. من نمى توانم سخن باطل و نادرست را تحمل کنم، یا کارى را که خدا به صلاح آورده، تباه سازم. پس آنچه را که نمى دانى چیست رها کن؛ زیرا مردم بد کردار با این سخنان نابکارانه تو به سوى تو خواهند شتافت.